|
  | Ogólne bezpieczeństwo produktów - odpowiedzialność przedsiębiorców
Dla większości produktów istnieją w polskim prawie przepisy, które określają wymagania bezpieczeństwa. Są to na przykład zabawki, żywność, kosmetyki itp. Do wszystkich innych wyrobów, dla których brak jest szczegółowych regulacji – przykładem mogą być zapalniczki, łóżeczka dla dzieci, meble czy świeczki – stosuje się ustawę z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275). |
| | |
Nakłada ona na producenta szereg obowiązków – przede wszystkim nakazuje wprowadzać na rynek wyłącznie produkty bezpieczne. Wyrób nie powinien stwarzać zagrożenia, gdy używany jest zarówno w sposób typowy (zgodny z przeznaczeniem), jak i inny, lecz dający się przewidzieć. Nie zawsze możliwe jest całkowite wyeliminowanie ryzyka – dlatego ustawa dopuszcza wystąpienie znikomego zagrożenia, czyli takiego, które da się pogodzić z zwykłym używaniem rzeczy i uwzględniającego wysoki poziom wymagań dotyczących ochrony życia i zdrowia ludzkiego.
Oceniając bezpieczeństwo produktu, bierze się pod uwagę:
cechy – w tym jego skład, opakowanie, instrukcję montażu, instalacji i konserwacji,
oddziaływanie na inne wyroby,
wygląd – oznakowanie, ostrzeżenia i instrukcje dotyczące użytkowania,
kategorie konsumentów narażonych na niebezpieczeństwo w związku z jego używaniem.
Producent jest zobowiązany dostarczać konsumentom informacje umożliwiające im ocenę zagrożeń oraz przeciwdziałanie im. Do jego obowiązków należy również:
umieszczanie na produktach swojej nazwy i adresu,
przeprowadzanie badań próbek produktów, analizowanie skarg konsumentów oraz – jeśli to potrzebne – prowadzenie ich rejestru i informowanie dystrybutorów o prowadzonych przez siebie działaniach. | | | Obowiązek informowania o produktach niebezpiecznych
Producenci i dystrybutorzy powinni być również świadomi obowiązku powiadomienia Prezesa UOKiK, gdy dowiedzą się, że wprowadzili na rynek produkty niebezpieczne.
Należy podkreślić, że definicja producenta w ustawie jest bardzo szeroka. Wszystko po to, by uniknąć problemów z krążącymi po rynku produktami, do których nikt się nie przyznaje i za które nikt nie chce brać odpowiedzialności. Producentem jest zatem nie tylko ten, kto wytwarza towar, ale każdy kto występuje jako wytwórca, firmując produkt swoim nazwiskiem, znakiem towarowym, nazwą itp. Zostanie za niego uznana również osoba dokonująca naprawy. Gdy producent nie prowadzi działalności w UE, odpowiedzialność taką jak on będzie ponosił importer.
Natomiast dystrybutor to każdy, kto pośredniczy w drodze produktu od wytwórcy do konsumenta. Cechą różniącą go od producenta jest to, że jego działalność nie wpływa na właściwości towaru związane z bezpieczeństwem.
Ustawa ma zastosowanie do przedsiębiorców wprowadzających produkty na rynek zarówno odpłatnie jak i nieodpłatnie. Dystrybutorem jest więc zarówno sprzedawca lub hurtownik, jak i – na przykład – wydawca dołączający upominek do czasopisma.
Przedsiębiorcy, którzy nie przestrzegają wymagań określonych w ustawie, narażają się na surowe kary. Grożą one zarówno za wprowadzanie na rynek produktów niebezpiecznych, jak i niewykonywanie obowiązków nałożonych przez Prezesa UOKiK. Na najsurowsze sankcje – grzywnę lub karę pozbawienia wolności do dwóch lat – naraża się przedsiębiorca, który wprowadza na rynek produkty umieszczone już w Rejestrze produktów niebezpiecznych.
Kary nakładane są przez sąd, w oparciu o kodeks karny. Może on również orzec przepadek (ewentualnie zarządzić zniszczenie) produktów stwarzających zagrożenie dla zdrowia, życia czy bezpieczeństwa konsumentów.
Inforacja pochodzi ze stron Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. | | | | Dalsze informacje... |
2005-10-01 Fundacja Promocji Innowacji |
|
|
|
|
|
|
|
